The king of War บทที่ 1353

ความสัมพันธ์ของเธอกับหยางเฉินในปัจจุบันนี้ใกล้กว่าเดิม แต่กว่าจะได้ครอบครองความสัมพันธ์แบบตอนนี้ เธอยังสิ้นเปลืองพลังไปมากมาย

ส่วนกัวฉูฉู่ กลับอยู่ภายใต้ความเข้าใจผิด เพื่อปกป้องหยางเฉิน ถึงบังคับหยางเฉินมาที่ตระกูลกัวแล้ว และยังสามารถได้รับหมายเลขโทรศัพท์ของหยางเฉินได้

บางทีคนอื่นอาจไม่รู้ชัด คำสัญญาของหยางเฉินมีค่ามากแค่ไหน แต่ว่าซ่านกวนโหรวกลับรู้แจ่มแจ้งมาก

สามารถพูดได้ว่า ขอเพียงกัวฉูฉู่ยินยอม แม้กระทั่งหล่อนยังสามารถกลายเป็นผู้นำของตระกูลกัวได้ทันที

“ฉูฉู่ ยังไม่รีบขอบคุณคุณหยางอีก!”

กัวเชิ่งรู้สถานะของหยางเฉินดี รู้ซึ้งถึงคุณค่าในคำพูดประโยคนี้ของหยางเฉิน ชั่วขณะนั้นดีใจใหญ่ เร่งพูดขึ้นทันที

กัวฉูฉู่ถึงได้สติเข้ามา รีบบอกว่า “ขอบคุณค่ะ!”

หยางเฉินส่ายหน้า จากนั้นสายตกอยู่ที่หลี่เป่าเฟิงที่ก้มหน้าหลบตรงด้านข้าง

สัมผัสถึงสายตาของหยางเฉิน หลี่เป่าเฟิงถึงต้องยอมเงยหน้า ในแววตาลึกเต็มไปด้วยความหวาดกลัว รีบบอกทันที “คุณหยาง เรื่องก่อนหน้านี้ล่วงเกินมากไป ทุกอย่างเป็นความเข้าใจผิด ยังขอให้ท่านผู้มีเมตตาไม่เอาความกับคนตัวเล็กๆ ด้วยครับ”

“เข้าใจผิด?”

สายตาหยางเฉินเย็นเฉียบลง หรี่ตาพูดว่า “เพราะฉันไม่รับปากยกที่นั่งให้นาย นายเลยอยากให้คนมาจัดการฉัน?”

“หลังลงเครื่อง ฉันไม่ถือสาหาความนาย นายกลับพาผู้แข็งแกร่งของตระกูล ตามฉันมาถึงตระกูลกัวโดยตรง”

“ตอนนี้ มาบอกฉันว่า ล้วนเข้าใจผิดทั้งหมด?”

ถ้าหลี่เป่าเฟิงกล่าวขอโทษ หยางเฉินคงไม่ได้ถือสาหาความกับเขา แต่ดันกลายเป็นว่า เจ้าสารเลวคนนี้กล้าแก้ตัว

ในแววตาลึกของหลี่เป่าเฟิง มีความเย็นเฉียบแวบผ่านไป

เขารีบบอกว่า “คุณหยาง ผมไม่รู้จริงๆ ว่าท่านเป็นแขกพิเศษของคุณหนูซ่านกวน ไม่อย่างนั้นต่อให้ผมใจกล้าบ้าบิ่นแค่ไหน ผมก็ไม่กล้ามีเรื่องกับท่านหรอก!”

“ว่าตามที่นายพูด ถ้าฉันไม่ใช่แขกพิเศษของคุณหนูซ่านกวน นายสามารถจัดการฉันได้ตามสบายแล้ว?” หยางเฉินสอบถามเสียงเย็นชา

“ไม่กล้าครับ!”

หลี่เป่าเฟิงกัดฟันพูดขึ้น

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ยังคงไม่ยอมรับผิด

“เชอะ!”

ซ่านกวนโหรวพูดจาเสียงเย็นยะเยือก “หลี่เป่าเฟิง ในเมื่อผิดแล้ว งั้นก็คุกเข่ายอมรับผิด! ทำไม? แม้แต่แขกพิเศษของราชวงศ์ซ่านกวน นายก็กล้าผิดใจ ไม่รู้จักที่ตายเอาเสียจริง!”

“คุณหนูซ่านกวน ต่อให้ผมผิดแล้ว ก็ไม่ควรคุกเข่ายอมรับผิดมั้ง?”

ทันใดนั้นหลี่เป่าเฟิงเงยหน้ามองทางซ่านกวนโหรว กัดฟันพูดว่า “ต่อให้เขาเป็นแขกพิเศษของคุณ อยากให้ผมก้มหัว แบบนั้นคงไม่ได้!”

หยางเฉินขมวดคิ้ว คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าหลี่เป่าเฟิงคนนี้ จะกล้าพูดจาแบบนี้กับซ่านกวนโหรว

ดูแล้ว ตระกูลแห่งนี้ คงไม่ธรรมดา

ซ่านกวนโหรวเหมือนนึกไม่ถึงเช่นกันว่า หลี่เป่าเฟิงจะกล้าพูดแบบนี้กับตนเอง บนใบหน้างดงามประณีตนั้น สีหน้าค่อยๆ อึมครึมลงไป

แรงกดดันวิถีบู๊ของแดนเทพชั้นกลางส่วนหนึ่ง แพร่ออกมาจากในร่างกายเธอ ชั่วพริบตาเดียวปกคลุมหลี่เป่าเฟิงขึ้นมาแล้ว

กัวเชิ่งที่ด้านข้างเห็นเข้า ในแววตาลึกมีความดีใจคลุ้มคลั่งแวบผ่าน ลักษณะพลังวิถีบู๊ของแดนเทพชั้นยอด ระเบิดออกจากในร่างกายเขา แรงอาฆาตแค้นล็อกหลี่เป่าเฟิงไว้ในชั่วพริบตา

ผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นปลายคนหนึ่งที่ติดตามหลี่เป่าเฟิงมาเห็นเหตุการณ์ ชั่วขณะนั้นสีหน้าเปลี่ยน แทบจะขวางด้านหน้าของหลี่เป่าเฟิงไว้ในทันใด มองทางกัวเชิ่งด้วยท่าทางระวัง

“โอหัง!”

กัวเชิ่งจ้องหลี่เป่าเฟิงไม่กะพริบ ตะโกนใส่ “แกกล้าพูดจาแบบนี้กับคุณหนูซ่านกวน รีบคุกเข่าขอโทษคุณหนูซ่านกวนเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นอย่าโทษว่าฉันไม่เกรงใจแก!”

ถึงแม้ซ่านกวนโหรวจะไม่ได้พูดจา แต่ว่าสายตาที่เต็มไปด้วยแรงอาฆาตคู่นั้น แสดงท่าทีของเธอหมดแล้ว

จนกระทั่งวินาทีนี้ หลี่เป่าเฟิงถึงสำนึกได้ว่า ตนเองทำเรื่องที่โง่เขลามากแค่ไหนลงไป

ถึงแม้เขาจะมีความมั่นใจต่อตระกูลหลี่มากแค่ไหน แต่ก็ไม่ควรอยู่ที่ตระกูลกัว แสดงออกด้านที่แข็งกร้าวเช่นนี้ต่อซ่านกวนโหรว

“ตุบ!”

หลี่เป่าเฟิงท่าทางหวาดผวา รีบคุกเข่าสองข้างลงแทบเท้าของซ่านกวนโหรว พูดอ้อนวอน “คุณหนูซ่านกวน ผมไม่ได้ยอกย้อนท่าน แต่ว่าไม่มีทางทนผู้ชายคนหนึ่งที่แย่งคู่หมั้นผมไปได้จริงๆ ครับ ถึงได้พูดจาไม่ดีต่อท่านออกไป ยังขอให้คุณหนูซ่านกวนเห็นแก่ความจงรักภักดีที่ตระกูลหลี่มีต่อราชวงศ์ซ่านกวน ไว้ชีวิตผมสักครั้ง ต่อไปผมไม่กล้าแล้วครับ”

“ในเมื่อรู้จักผิดแล้ว งั้นก็ขอโทษแขกพิเศษของราชวงศ์ซ่านกวนซะ!” ซ่านกวนโหรวพูดเสียงเย็นชา

ปัจจุบันนี้อยู่ที่ตระกูลกัว และมีซ่านกวนโหรวผู้เป็นอัจฉริยะของราชวงศ์แดนเทพชั้นกลางแบบนี้อยู่ด้วย หลี่เป่าเฟิงยังกล้าพูดสักคำอีกที่ไหน รีบคุกเข่าทางด้านหน้าหยางเฉิน

“คุณหยาง ก่อนหน้าเป็นผมไม่รู้ความจริง ถึงโต้กลับท่านแล้ว ยังขอให้ท่านปรานี ปล่อยผมไปด้วยครับ!” หลี่เป่าเฟิงรีบพูดทันที

หยางเฉินหรี่ตามองหลี่เป่าเฟิงแวบหนึ่ง และมองซ่านกวนโหรวที่อดกลั้นความโกรธไว้ สำหรับตำแหน่งของตระกูลที่เมืองราชวงศ์ซ่านกวน ก็พอเดาได้เลย

และเมื่อตอนที่ทุกคนต่างคิดว่า หยางเฉินจะปล่อยหลี่เป่าเฟิงไป เห็นเพียงร่างกายเขาหายลับจากทีเดิมฉับไว

“ตึง!”

เสียงดังลั่นทีหนึ่ง ภายใต้ความตกใจของทุกคน หลี่เป่าเฟิงถูกหยางเฉินถีบเข้าทีหนึ่ง ร่างกายลอยออกไปจากห้องโดยตรง ตกลงหน้าประตูคฤหาสน์ไกลออกไปสิบกว่าเมตรอย่างหนักอึ้ง

ชั่วขณะที่หลี่เป่าเฟิงโดนหยางเฉินโจมตีเข้า ก็พ่นเลือดออกมา หมดสติทันที

“คุณชายเฟิง!”

ผู้แข็งแกร่งแดนเทพขั้นปลายคนนั้นของตระกูลหลี่เห็นเหตุการณ์ ชั่วขณะนั้นสีหน้าเปลี่ยน รีบพุ่งออกไปทันใด

หยางเฉินพูดเสียงเย็นชา “พาเจ้านายของแกกลับตระกูลหลี่ไป ถือโอกาสฝากบอกผู้นำของตระกูลหลี่ด้วยว่า นี่คือบทเรียน ถ้าตระกูลหลี่ไม่รู้จักดีเลว งั้นที่เมืองราชวงศ์ซ่านกวน ก็สามารถลบเลือนตระกูลชั้นนำแห่งหนึ่งลงได้”

พูดมาแบบนี้ ผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นปลายของตระกูลหลี่ อดสั่นไปทั้งตัวไม่ได้

เมื่อสักครู่หยางเฉินลงมือโจมตีหลี่เป่าเฟิงจนลอยได้อย่างไร ด้วยแดนวิถีบู๊ของเขา คาดไม่ถึงเดิมทีสัมผัสไม่ได้เลย

แต่สิ่งที่เขามั่นใจได้คือ ความสามารถของหยางเฉินแกร่งมาก อย่างน้อยคือแดนเทพชั้นยอดระดับอันนี้

แต่ว่าเห็นหยางเฉินอายุน้อยเช่นนี้ เขายากจะยอมรับได้อยู่บ้าง แต่ความจริงก็เป็นอย่างนี้ ชายหนุ่มคนหนึ่งที่สามารถเป็นแขกพิเศษของกษัตริย์ซ่านกวนได้ จะเป็นคนธรรมดาได้งั้นเหรอ?

“ผมจะบอกตามจริงครับ!”

ผู้แข็งแกร่งตระกูลหลี่พูดจบลง จึงพาหลี่เป่าเฟิงออกไป

ดวงตาซ่านกวนโหรวมองทางหยางเฉิน ในสายตามีความอ่อนโยนระดับหนึ่งเพิ่มขึ้นมา มีเพียงตอนมองทางหยางเฉิน ความดุร้ายบนตัวเธอก่อนหน้านี้ถึงหายลับไป

ส่วนกัวเชิ่งที่ด้านข้าง ในใจดีใจมาก หลังคาดเดาสถานะของหยางเฉินได้ เขาก็เข้าใจว่า ตระกูลกัวในอนาคต คงจะมีอำนาจรุ่งเรืองขึ้น

สำหรับกัวฉูฉู่ เป็นคนที่ในใจตื่นตระหนกที่สุดคนนั้น

ตั้งแต่เริ่มเจอกันกับหยางเฉินบนเครื่องบิน เธอก็คิดมาตลอดว่า หยางเฉินแกล้งทำให้ตายใจแล้วจัดการเธอทีหลัง จงใจหลอกล่อความสนใจของเธอ และไม่เชื่อว่าหยางเฉินต้องไปคฤหาสน์ซ่านกวนจริง

แม้กระทั่งยังบังคับพาหยางเฉินกลับมาที่ตระกูลกัวด้วย จนกระทั่งวินาทีนี้ หล่อนถึงเข้าใจว่า ตนเองโง่เขลามากแค่ไหน

“ขอ……ขอโทษค่ะ!”

เห็นหยางเฉินมองทางตนเอง กัวฉูฉู่แสดงความรู้สึกเสียของตนเองออกมาอีกครั้ง

หยางเฉินหัวเราะมองทางกัวฉูฉู่แวบหนึ่ง จากนั้นมองทางซ่านกวนโหรวแล้วบอกว่า “พวกเราไปกันเถอะ!”

“ได้!”

ภายใต้การต้อนรับแบบเคารพของซ่านกวนโหรว หยางเฉินขึ้นรถไปก่อน ซ่านกวนโหรวถึงขึ้นรถตามหลัง

เห็นรถของราชวงศ์ซ่านกวนขับออกไป กัวฉูฉู่เพิ่งเหมือนตื่นจากฝัน มองทางปู่ของตนเองถามว่า “คุณปู่คะ สรุปว่าคุณหยางเป็นใคร? นึกไม่ถึงได้รับการเชื้อเชิญของกษัตริย์ซ่านกวนได้ แม้แต่ซ่านกวนโหรว อยู่ต่อหน้าเข้า ยังเหมือนจะเคารพเอามากๆ ด้วย”

กัวเชิ่งยิ้มกริ่มมองกัวฉูฉู่พูดว่า “เขาแซ่หยาง ยังได้รับความสนใจของกษัตริย์ซ่านกวนอีก แกว่า ชายหนุ่มแบบนี้ ที่จิ่วโจวอันกว้างใจ จะมีสักกี่คนกัน?”

กัวฉูฉู่ตะลึงครู่หนึ่ง ไม่นาน ในหัวสมองปรากฏชื่อคนหนึ่งขึ้นมา

แต่หลังจากหล่อนนำชื่อคนคนนั้น เชื่อมโยงด้วยกันกับคุณหยาง ท่าทางอึ้งทึ่งในชั่วพริบตา “เขา……เขาก็คือหยางเฉิน!”