Genius Doctor Black Belly Miss บทที่ 2436
“ฉันขอโทษ… ฉันขอโทษจริงๆ…” จวินอู๋เหยาไม่สามารถเอื้อมมือไปกอดเธอได้ สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือขมวดคิ้วลึก ๆ และมองดูตัวสั่นของเธอต่อหน้าเขาอย่างช่วยไม่ได้
Xie ตัวน้อยของเขาไม่ควรเจ็บปวดขนาดนี้ แต่เขาเป็นคนหนึ่งที่…
จวินอู๋เสียไม่พูดอีกต่อไป สิ่งที่เธอทำคือร้องไห้อย่างต่อเนื่องโดยที่ไหล่ของเธอสั่นเทา เผยให้เห็นความเจ็บปวดที่เก็บกดอยู่ในตัวเธอตลอดห้าปีที่ผ่านมาโดยไม่รู้ตัว
ในตอนแรกเธอคิดว่าเธอสามารถต่อสู้เคียงข้างเขาได้ แต่หลังจากเหตุการณ์ทั้งหมดเมื่อ 5 ปีที่แล้ว เธอก็ได้สัมผัสกับความจริงที่โหดร้ายที่สุดในเวลาต่อมา
เปื้อนเลือดและถูกทุบตี
ด้วยวิธีการที่โหดร้ายที่สุด เธอได้รับการบอกเล่าถึงความอ่อนแอและความน่าสมเพชของเธอ…
จวินอู๋เหยาไม่เคยรู้สึกตื่นตระหนกเท่านี้มาก่อน แม้ว่าจะเป็นวันนั้นเมื่อ 5 ปีก่อน เขามั่นใจมากเกี่ยวกับทุกสิ่งที่อาจเกิดขึ้น เขารู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น เพราะทุกอย่างไม่เคยผิดแผน
ยกเว้นเธอ
ในขณะนี้ จวินอู๋เหยาเท่านั้นที่ตระหนักว่าด้วยการกระทำของเขาในปีนั้น ความเจ็บปวดที่เขานำมาสู่จวินอู๋เสียนั้นช่างเลวร้ายเพียงใด
เขาไม่มีความกล้าที่จะพูดกับเธอ เขาทำได้เพียงจ้องมองเธออย่างเงียบๆ ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจและความรัก แทบจะฉีกพื้นที่แคบๆ ในรถม้าให้ขาดออกจากกัน
หลังจากเงียบไปนาน จวินอู๋เสียก็ยกมือขึ้นและคว้าโซ่ผูกวิญญาณที่มัดจวินอู๋เหยา โดยไม่ต้องเงยหน้าขึ้น เธอเพียงแค่ทำลายโซ่ให้ขาดด้วยมือเปล่าโดยใช้พลังจากแหวนวิญญาณของเธอ
แตก!
เสียงที่แตกร้าวของโซ่ผูกวิญญาณดังก้องอยู่ในรถม้า
ตอนที่เขาถูกปลดปล่อยจากโซ่ตรวน จวินอู๋เหยาไม่สามารถอยู่นิ่งได้แม้แต่นาทีเดียว และเขาก็ดึงร่างเล็กๆ ของเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาทันที เขากอดเธอแน่นราวกับว่าเขากำลังพยายามรวมเธอเข้ากับกระดูกและเลือดของเขาเพื่อไม่ให้แยกจากกันอีก
“ฉันเสียใจ. มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมดที่ทำให้คุณต้องทนทุกข์ทรมานมากขนาดนี้ แค่ลงโทษฉันถ้าคุณต้องการ ได้โปรด…อย่าร้องไห้” จวินอู๋เหยากอดจวินอู๋เสียแน่นมาก เขาคิดว่าไม่มีอะไรที่เขาจะต้องกลัวอีกแล้วในโลกนี้ แต่เขาไม่รู้ว่าน้ำตาของเธอจะทำให้เขากลัวจนถึงจุดที่เขารู้สึกเหมือนกับว่าโลกนี้เป็นจุดจบ
เขายอมจ่ายทุกอย่างที่มีเพียงเพื่อเธอไม่ให้เสียน้ำตาแม้แต่หยดเดียวนับจากนี้
ขณะที่หลับตา จวินอู๋เสียปล่อยให้จวินอู๋เหยากอดเธอโดยไม่พูดอะไรสักคำ อ้อมกอดที่เธอรอคอยมานานช่างอบอุ่นเหลือเกิน ลมหายใจที่เป็นของเขาช่างปลอบประโลม ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริง สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่ภาพลวงตาในความฝันของเธออีกต่อไป และเธอจะไม่ประสบความสิ้นหวังในความฝันอีกต่อไป
อุณหภูมิร่างกายของเขาเป็นจริง กอดของเขาเป็นจริง ลมหายใจของเขา…ก็จริงเช่นกัน…
ห้าปีผ่านไป ในที่สุดจวินอู๋เสียก็สามารถนึกถึงความหมายของการสบายใจได้อีกครั้ง
ราวกับว่าไม่ว่าพวกเขาจะเผชิญกับความยากลำบากหรือศัตรูที่ทรงพลังแบบไหน ก็ไม่มีอะไรต้องกังวลตราบใดที่เขาอยู่เคียงข้างเธอ
ในรถม้าแคบ จวินอู๋เหยากอดโลกทั้งใบของเขาอย่างเงียบๆ
เห็นได้ชัดว่าเธอโตแล้ว แต่รู้สึกเหมือนเด็กผู้หญิงในอ้อมแขนของเขายังตัวเล็กพอๆ กับเด็กผู้หญิงในความทรงจำของเขา
เขาคิดว่าเธอแข็งแกร่งและมุมานะพอ แต่เขาลืมไปว่าเธอไม่ใช่จวินอู๋เสียผู้เย็นชาที่โดดเดี่ยวจากโลกภายนอกอีกต่อไป
เธอได้เรียนรู้เกี่ยวกับความรัก ความหลงใหล และความเจ็บปวด
หญิงสาวในอ้อมแขนของเขาตัวเล็กจนเขาไม่กล้าออกแรงกอดเธอมากนัก รู้สึกเหมือนแรงที่เพิ่มขึ้นเล็กน้อยจะทำร้ายเธอ
สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือกอดเธออย่างเสน่หาในขณะที่รู้สึกถึงความอบอุ่นที่เธอมอบให้เขาหลังจากแยกทางกันเป็นเวลาห้าปี
ครั้งนี้เขาจะไม่ปล่อยมือจากเธออีกแล้ว ไม่ว่าในอนาคตพวกเขาจะต้องเจอศัตรูแบบไหน เขาจะไม่ทิ้งเธอไว้คนเดียวให้ต้องทนกับทุกสิ่งอีกต่อไป
“ฉันเสียใจ.” แม้ว่าจะได้ยินเสียงต่ำและแหบพร่าข้างหูของจวินอู๋เสีย แต่เธอก็ไม่ได้ตอบสนองใดๆ
อ่านบทล่าสุดที่ wuxiaworld.eu
[ฉันขอโทษที่ปล่อยให้เธอทนทำทุกอย่างคนเดียวมานาน]
[ฉันขอโทษ ฉันไม่ควรทิ้งคุณไป]
[ฉันเสียใจ… ]