เมียร่าน x ประธานโง่ บทที่ 77
หวังเจียเหยามองบ้านหรูตรงหน้าแล้วรู้สึกเสียดายสุดๆ
หวังเจียเหยาที่อยู่ด้านหลังดึงชายเสื้อซ่งหงเย่ไม่หยุดแล้วออดอ้อนเสียงหวาน
“ฉันเองก็ชอบไอรอนแมน ฉันก็ชอบบันไดนี้เหมือนกัน!”
ซ่งหงเย่ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย “ดูสภาพเธอเข้าสิ”
ก่อนที่ทั้งสองคนจะมา ซ่งหงเย่เพิ่งกำชับกับหวังเจียเหยาไปว่า ให้อีกฝ่ายสงบจิตใจ หล่อนจะช่วยสร้างโอกาสให้ทั้งสองคนได้อยู่ด้วยกันตามลำพังเอง
แต่ตอนนี้ยังไม่ได้ทำเรื่องสำคัญเลย หวังเจียเหยาก็ทนไม่ไหวเสียแล้ว
เย่เฉินจึงพาทั้งสองคนเดินที่ชั้นสองอีกครู่หนึ่งแต่ก็ยังคงทำให้หญิงสาวทั้งสองคนบ้าคลั่งไปกับความหรูหราของวิลล่าแห่งนี้
ซ่งหงเย่กล่าวถาม “เย่เฉิน ห้องนอนใหญ่ของนายอยู่ที่ไหน? เราอยากเห็นห้องนอนนายจัง”
“อยู่ชั้นสาม ตามผมมาสิ”
เย่เฉินเดินไปนำหน้าพาทั้งสองคนไปยังห้องนอนของตนเอง
บริเวณหน้าห้องสะอาดหมดจด หลังจากเปิดประตูแล้วทั้งสามคนก็สัมผัสได้ถึงความเย็นสดชื่น
พอไฟอัตโนมัติเปิดออก ซ่งหงเย่และหวังเจียเหยาก็เห็นห้องที่เย่เฉินนอน
ภายในห้องสะอาดหมดจด ไม่มีสิ่งของวางระเกะระกะ
เตียงนอนสีขาว โคมไฟสีขาวทำให้ดูค่อนข้างสะอาดตา
ภายในห้องนอนแทบไม่ได้ประดับตกแต่ง ด้านบนกำแพงสีอ่อนมีเพียงกลอนบทหนึ่งแขวนเอาไว้
ซ่งหงเย่เดินเข้าไปดูอย่างอดไม่ได้แล้วท่องกลอน
“ที่จริงที่ข้าหวัง ก็เพียงแค่เสี้ยววินาทีเดียว”
“ฉันไม่เคยร้องขอให้คุณมอบ”
“ชีวิตของคุณให้”
“ณ หุบเขาที่บุปผาเบ่งบาน”
“หากเราสองได้พานพบ”
“หากได้รักกันอย่างลึกซึ้งสักครั้งแล้วลาจาก”
“เช่นนั้นแล้วตลอดช่วงชีวิตที่ยาวนาน”
“มันก็เป็นแค่ เป็นแค่”
“วินาทีที่พานพบ”
“วินาทีที่แสนสั้นนั้นเอง”
ซ่งหงเย่อ่านกลอนจบโดยไร้ซึ่งอารมณ์ใด แต่จู่ๆ หวังเจียเหยาก็โพล่งออกมาว่า “ การรอคอย[1]ของซีมู่หรง[2]นี่นา”
นี่เป็นกลอนยุคใหม่ เป็นกลอนของนักแต่งกลอนชื่อดังซีมู่หรง ซึ่งเป็นหนึ่งในบทกลอนที่เย่เฉินชื่นชอบที่สุด
หวังเจียเหยาเองก็ชอบกลอนบทนี้มาก หล่อนมองตัวอักษรที่เปี่ยมไปด้วยจิตวิญญาณแล้วอดยื่นมือไปแตะภาพวาดที่ประณีตไม่ได้
ทว่าทันทีที่มือไปแตะกับกระดาษ จู่ๆ ในห้องก็มีเสียงดนตรีดังขึ้น
“ตึง ตึง ตึง……”
“เพลงคุ้นจังเลย นี่มันเพลงประกอบของ ‘The Story of a Noble Family’ [3]นี่!”
หวังเจียเหยาตกใจ ในปีแรกที่หล่อนแต่งงานกับเย่เฉินพวกเขาดูละครเรื่อง ‘The Story of a Noble Family’ นี้ด้วยกัน
ซ่งหงเย่เองก็แปลกใจเช่นกันทำไมพอแตะกระดาษแผ่นนี้แล้วถึงได้มีเสียงเพลงดังขึ้น?
“เป็นเพลงจากกล่องเพลงเหรอ?” ซ่งหงเย่ถาม
เจ้าหล่อนเองก็รู้สึกประหลาดใจ ทำไมแค่พอแตะภาพวาดกลอนก็มีเสียงเพลงดังออกมาได้นะ?
“เป็นดนตรีจากกล่องเพลงเหรอ?” ซ่งหงเย่กล่าวถาม
เย่เฉินตอบพร้อมยิ้ม “เป็น Timbre ประเภทหนึ่งใน NEXUS น่ะ ”
“NEXUS คืออะไรกัน?”
ซ่งหงเย่งุนงง ในที่สุดก็มีของบางอย่างที่หล่อนไม่เคยได้ยินมาก่อน
ถ้าเป็นในด้านดนตรีหวังเจียเหยาถือได้ว่ามีความรู้มากกว่าอีกฝ่าย จึงกล่าวอธิบาย “เป็นเครื่องมิกซ์เพลงของพวกดนตรีอิเลกโทรนิคส์น่ะ”
จากนั้นหวังเจียเหยาก็มองเย่เฉินแล้วกล่าว “ฉันชอบโทนเสียงนี้จังเลย พอจะส่งมาให้ฉันได้ไหม?”
เย่เฉินก็ยังไม่มองหวังเจียเหยา ไม่ได้มีท่าทีจะแยแสหล่อนเลย
ในเวลานี้เองจู่ๆ ซ่งหงเย่ก็กล่าวว่า “เอ่อ ฉันว่าฉันลงไปโทรหาสามีฉันหน่อยดีกว่า พวกเธอสองคนคุยกันต่อเถอะ”
พูดจบหล่อนก็ออกจากห้อง แล้วไม่ลืมปิดประตูเพื่อให้พวกเขาได้อยู่กันตามลำพังในห้อง
ซึ่งนี่ก็คือเป้าหมายในการมาครั้งนี้
ก็เพื่อให้หวังเจียเหยาได้อยู่กับเย่เฉินสองต่อสอง จากนั้นจะได้…
ขอโทษ?
“เย่เฉิน ฉันขอโทษ!”
หวังเจียเหยา สาวงามลำดับหนึ่งแห่งอวิ๋นโจว ที่แต่ไหนแต่ไรมาทำตัวเย่อหยิ่งไม่สนใจใครและมีแต่ชายหนุ่มรุมล้อมพะเน้าพะนอเอาใจ
ทรุดตัวคุกเข่าลงบนพื้นต่อหน้าเย่เฉินเพื่อขอโทษเขา!