จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ บทที่ 1084

นิ่งโหย่วหรงผมเผ้ายุ่งเหยิง สภาพน่าอดสู้ แต่ว่าภาพนี้กลัยเต็มไปด้วยเสน่ห์แปลก ๆ

อุณหภูมิรอบ ๆ หลินหยุนลดลงอย่างกะทันหัน

หลอหยวนป้าใจสั่นสะท้าน จากนั้นก็พูดอย่างสั่นเทา “ฉันไม่ได้แตะต้องเธอ ฉันเพิ่งพาเธอกลับมา ยังไม่ทันได้ทำอะไร นายก็มาแล้ว!”

หลินหยุนเดินขึ้นมา จากนั้นก็โบกมือเพื่อช่วยนิ่งโหย่วหรงคลายพันธนาการ

นิ่งโหย่วหรงกอดหลินหยุนทันทีอย่างแรงเนื่องจากกลัวว่าหลินหยุนจะหายไปทันทีที่ตนปล่อยมือ

“ไม่ต้องกลัว มันผ่านไปแล้ว” หลินหยุนปลอบโยน

เขาจำได้ว่าครั้งแรกที่เห็นนิ่งโหย่วหรง เธอคือหญิงงามอันดับหนึ่งของเมืองหลวงที่ทั้งเย่อหยิ่งและแข็งแกร่ง

อย่างไรก็ตาม โชคชะตาไม่ยุติธรรมกับหญิงสาว ตอนนี้เธอไม่เหลือความเย่อหยิ่งนั้นแล้ว เหลือแค่ความแข็งแกร่ง

จนกระทั่งนิ่งโหย่วหรงได้สติกลับมา หลินหยุนก็ค่อยตบหลอหยวนป้าลงไปกับพื้น จากนั้นก็เหยียบลงที่ตำแหน่งตันเถียนของเขา

“อ๊าก!”

หลอหยวนป้ากรีดร้องด้วยความหวาดกลัว “พลังบำเพ็ญของฉัน!”

หลินหยุนมองไปที่นิ่งโหย่วหรงและพูดว่า “เขาพิการไปแล้ว เธอคิดจะทำอะไรก็ทำอย่างสบายใจเถอะ!”

นิ่งโหย่วหรงหันกลับมามองที่หลอหยวนป้า ความเกลียดชังปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่สวยงามของเขา

นิ่งโหย่วหรงไม่พูดอะไรแต่เดินไปข้าง ๆ อย่างเงียบๆ แล้วหยิบกริชขึ้นมา

จากนั้นเขาก็เริ่มกรีดมัดอย่างช้าๆบนตัวของหลอหยวนป้า

เริ่มจากใบหน้าของหลอหยวนป้า ที่มีรอยมีดมากกว่า 100 เล่ม

ในช่วงเวลานี้ เสียงกรีดร้องของหลอหยวนป้ายังคงดำเนินต่อไปเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง

หลินหยุนยืนอยู่ข้าง ๆ และมองดูเธออย่างเงียบ ๆ

ดูความโกรธบนใบหน้าของนิ่งโหย่วหรงค่อยๆสลายไปอย่างช้าๆ จากนั้นจึงกลายเป็นความเศร้าโศกแล้วร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง

กริชในมือของเธอก็เปลี่ยนจากช้าเป็นเร็ว และในที่สุดก็จบชีวิตของหลอหยวนป้าลง

“พ่อแม่และทุกคนในตระกูลนิ่ง ฉันขอล้างแค้นให้พวกคุณ!”

นิ่งโหย่วหรงคุกเข่าลงกับพื้นและร้องไห้น้ำตานองหน้า

หลินหยุนมองไปที่เธอซึ่งดวงตาพึ่งจะกระจ่างใสขึ้นมา เขารู้ว่าปิศาจในใจของนิ่งโหย่วหรงได้ผ่านไปแล้ว

“กลับกันเถอะ!” หลินหยุนกล่าวอย่างแผ่วเบา

นิ่งโหย่วหรงหันกลับมาและคำนับให้หลินหยุน

หลินหยุนไม่ได้หยุดเธอ

“ขอบคุณที่ช่วยแก้แค้นให้ฉัน จากนี้ไปฉันยินดีที่จะเป็นผู้ติดตามรับใช้คุณ!” ดวงตาของนิ่งโหย่วหรงแน่วแน่ มั่นคง

“เธอไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น” หลินหยุนเอ่ย

“ฉันทำลายสำนักชิงชางเพราะพวกเขากล้ามาปล้นผู้คนไปจากชางฉองกรุ๊ป ฉันกำลังเชือดไก่ให้ลิงดู”

“เธอก็ยังเป็นเธอ ไม่ได้เป็นทาสรับใช้ของใคร”

นิ่งโหย่วหรงยังยืนกรานต่อ “คุณไม่จำเป็นต้องยอมรับฉัน แต่ฉันยอมรับคุณ”

เด็กสาวผู้นี้แม้จะสูญเสียความเย่อหยิ่งไปแล้ว แต่ความดื้อรั้นฝังเข้ากระดูกของเขาก็ยังคงไม่มีการเปลี่ยนแปลง

หลินหยุนไม่ได้ปฏิเสธและกล่าวเรียบๆ “กลับกันเถอะ!”

ทั้งสองออกจากสำนักชิงชาง ในขณะนี้ เจ้าหน้าที่ระดับสูงสุดของสำนักชิงชางเกือบทั้งหมดถูกหลินหยุนฆ่า และพวกลูกศิษย์เหล่านั้นก็ได้ถือโอกาสหนีลงมาจากภูเขาในขณะที่หลินหยุนกำลังตามหานิ่งโหย่วหรง

ตอนนี้ในสำนักชิงชางไม่มีใครรอดอยู่อีก

หลินหยุนคนเดียว ทำลายสำนักชิงชางลงทั้งหมด

ข่าวนี้ ถูกแพร่ออกไปโดยเหล่าลูกศิษย์ที่หนีจากสำนักชิงชางพวกนั้น และก็ทำให้กลุ่มคนที่ถูกซุ่มโจมตีที่ทางเข้าหุบเขาเก้าหัวก็ได้รู้ด้วยเช่นกัน

อู๋ยิวหมิงผู้อาวุโสแห่งเขาคุนชางเมื่อได้ยินข่าวนี้ก็ตื่นตะลึง “เขาคนเดียว ฆ่าล้างทั้งสำนัก!”

“หลินชางฉองผู้นี้จะมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้ เขาต้องถูกฆ่า!”

“ไม่เช่นนั้น จากนี้ไปโลกบู๊โบราณของเราคงไม่มีวันได้เชิดหน้าชูตา!”

คนอื่นๆ พยักหน้าเห็นด้วย “ใช่ หลินชางฉองต้องตาย!”

“อัตราการเติบโตของเขาน่ากลัวเกินไป หากให้เวลาเขาอีกสักสองสามปี ถึงตอนนั้นต่อให้พวกเราสี่ค่ายใหญ่กรูกันออกมา ก็อาจไม่เพียงพอที่จะฆ่าเขาคนเดียวได้!” ผู้อาวุโสอีกคนพูดด้วยความเป็นห่วง

ผู้คนมีความตั้งใจที่จะฆ่าหลินหยุนมากขึ้น

หลินหยุนพานิ่งโหย่วหรงออกจากสำนักชิงชาง เมื่อเห็นศพที่ด้านหน้าประตูของสำนักชิงชาง สีหน้าของนิ่งโหย่วหรงก็ดูซีดขาวอยู่บ้าง

แม้ว่าเธอจะเกลียดคนของสำนักชิงชาง แต่ในฐานะคนธรรมดาเมื่อเห็นภาพนี้ก็รับไม่ได้จริงๆ

หลินหยุนเอ่ยเรียบๆ “ถ้าเธอต้องการเดินไปพร้อมกับฉัน อย่างนั้นเธอก็ควรพยายามยอมรับฉากเหล่านี้ให้ได้”

“และนี่เป็นเพียงแค่ฉากเล็กๆ เท่านั้น ในอนาคตจะมีภาพที่น่าโหดร้ายมากกว่านี้”

นิ่งโหย่วหรงตกใจ ในความเห็นของเธอ หลินหยุนมีความแข็งแกร่งที่ไม่มีใครเทียบได้ อย่างไรก็ตาม เมื่อได้ยินหลินหยุนพูดแบบนั้น เธอก็สามารถจินตนาการได้ว่าหลินหยุนเคยผ่านประสบการณ์อะไรมาบ้าง

แค่เห็นศพเหล่านี้ นิ่งโหย่วหรงก็รู้สึกหัวใจเต้นแรง เมื่อกลับไปก็ไม่รู้ว่าเธอจะต้องฝันร้ายไปอีกกี่วัน

แต่สิ่งเหล่านี้สำหรับหลินหยุนแล้วเป็นภาพอันคุ้นเคย และยังมีภาพที่โหดร้ายมากกว่านี้อยู่อีก

เขาที่เคยผ่านประสบการณ์พวกนั้นต้องเจ็บปวดและทุกข์ทรมานมากเพียงใดกัน?

ความแข็งแกร่งอันน่าภาคภูมิใจที่เขาครอบครองอยู่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

นิ่งโหย่วหรงมีสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมา เธอพยักหน้าและพูดว่า “ฉันเข้าใจ”

“ฉันจะพยายามยอมรับมัน”

ระหว่างที่คุยกัน พวกเขาก็มาถึงขอบหน้าผาแล้ว หลินหยุนมองไปที่เธอและพูดว่า “ฉันจะพาเธอลงไป”

หลินหยุนยื่นมือออกมาจากนั้นก็โอบนิ่งโหย่วหรงเอาไว้ด้วยความนุ่มนวลและกระโดดลงไปพร้อมกับเธอ

แม้ว่านิ่งโหย่วหรงจะตกใจจนเหงื่อเย็นเฉียบ แต่เธอก็ยังบังคับตัวเองให้ลืมตาและรู้สึกถึงการตกลงไปอย่างอิสระ

เสียงของหลินหยุนดังขึ้น “ไม่ต้องกังวล อย่าฝืนต่อต้าน แค่พยายามยอมรับ”

“อืม” นิ่งโหย่วหรงพยักหน้าและผ่อนคลายร่างกาย ราวกับใบหน้าที่ร่วงหล่นจากบนท้องฟ้า

ในไม่ช้า ทั้งสองก็ลงมายังพื้นดิน

นิ่งโหย่วหรงไม่มีความกลัวแล้ว แต่กลับรู้สึกไม่อยากให้มันสิ้นสุดอยู่บ้าง

“ไปกันเถอะ”

หลินหยุนพูดจบและเดินไปข้างหน้า

ทั้งสองออกไปพร้อมกัน

ไม่นานพวกเขาก็มาถึงหุบเขาเก้าหัวก็ได้เข้าไปในวงล้อมของสี่ค่ายใหญ่

หลินหยุนมองไปรอบๆ แน่นอนว่าพวกที่ซุ่มโจมตีเหล่านี้นั้นไม่สามารถหลบลอดไปจากสายตาของเขาได้ แต่ว่าเขามีอะไรให้กลัวกัน?

“ออกมาให้หมด!”

หลินหยุนหยุดลงที่ปากหุบเขาและพูดเรียบๆขึ้นมา

น้ำเสียงของเขาผสมกับพลังทิพย์อันแก่กล้าดังกระจายออกไป

“เขารู้เข้าแล้ว ทำยังไงดี?” ผู้อาวุโสคนหนึ่งของเขาคุนชางมองไปที่อู๋ยิวหมิงซึ่งเป็นผู้รับผิดชอบงานนี้เอ่ยถาม

อู๋ยิวหมิงขมวดคิ้วเล็กน้อย “ปรากฏตัวเถอะ!”

“ต่อให้เขารู้แล้วก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ครั้งนี้เขาต้องตาย”

“ปรากฏตัวเถอะ!”

อู๋ยิวหมิงตะโกนขึ้น ยอดฝีมือหลานสิบคนที่ซุ่มโจมตีก็พุ่งออกมาและล้อมหลินหยุนและนิ่งโหย่วหรงไว้ตรงกลาง

นิ่งโหย่วหรงตะลึง “คนเยอะขนาดนี้เชียว!”

“หรือว่าคนเหล่านี้ก็เป็นคนของสำนักชิงชางงั้นหรือ?”

หลินหยุนมองไปที่คนเหล่านั้นและพูดเรียบๆ “ไม่ คนเหล่านี้มาเพื่อฆ่าฉัน”

นิ่งโหย่วหรงมองไปที่หลินหยุนและกังวลอยู่บ้าง “คุณสามารถเอาชนะพวกเขาได้หรือไม่?”

หลินหยุนเอ่ย “ได้”

“อีกเดี๋ยวห้ามอยู่ห่างจากฉันเกินระยะหนึ่งเมตร ฉันจะรับรองความปลอดภัยของเธอเอง”

นิ่งโหย่วหรงพยักหน้า “ตกลง”

เธอมีความเชื่อในหลินหยุน

“ฆ่า!” อู๋ยิวหมิงไม่พูดพร่ำ เขาออกคำสั่งทันทีตรงด้วยใบหน้ามืดมน

ผู้แข็งแกร่งแดนเทพกว่า 20 คน บวกกับปรมาจารย์ขั้นสูงสุดกว่า 50 คน จนเรียกได้ว่ารวบรวมความแข็งแกร่งเกือบครึ่งหนึ่งของโลกบู๊โบราณเอาไว้

“หลินชางฉอง วันนี้เจ้าต้องตาย!” อู๋ยิวหมิงแค่นเสียง

หลินหยุนยืนมือไพล่หลัง สีหน้าราบเรียบ ดาบเฮ่าเทียนวนอยู่รอบตัวเขาราวกับมังกร “ก็ไม่แน่”

หากเป็นเมื่อก่อน การเจอกับผู้กล้าแดนเทพจำนวนมากขนาดนี้ ต่อให้หลินหยุนจะสามารถจัดการกับพวกเขาได้ แต่เกรงว่าเขาก็มีบทเรียนราคาแพงที่ต้องจ่าย

แต่ไม่ใช่ในตอนนี้

“ไป!”

อู๋ยิวหมิงตะโกนลั่น จากนั้นผู้อาวุโสแดงดั่งเทพสองคนของเขาคุนชางก็ชิงลงมือ

ทั้งสองคนเป็นพี่น้องกัน ฝึกฝนบู๊มาด้วยกัน อีกทั้งยังมีพรสวรรค์ไม่เลวอย่างยิ่ง ทั้งสองล้วนบำเพ็ญจนอยู่ในขอบเขตแดนเทพ

อีกทั้งยิ่งไปกว่านั้นเมื่อทั้งสองลงมือพร้อมกันและให้ความร่วมมือกันอย่างใกล้ชิด ก็จะยิ่งราวกับกระแสจิตเชื่อมถึงกันจนสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งได้อีกไม่น้อย