จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ – บทที่ 1019 อาวุธนิวเคลียร์

โคโมโดยิ้มอย่างเย็นชา: “คำพูดนี้ก็คือสิ่งที่ฉันกำลังจะบอกกับนาย! ”

“หลินชางฉอง ได้ยินมาว่านายเคยสู้รบกับผู้เก่งกาจสามอันดับแรกของกลุ่มประกาศมืดที่ทุ่งน้ำแข็งตอนเหนือสุด รวมถึงสู้รบกับยอดฝีมือทั้งหมดของประกาศมืดเพียงคนเดียว”

“ที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นก็คือ นายกลับเอาชนะได้อีกด้วย! ”

“แต่ ฉันคิดว่าผู้เก่งกาจสามอันดับแรกของกลุ่มประกาศมืดนั้น ล้วนเป็นเพียงแค่ผู้ที่ไม่ได้เรื่องได้ราว”

“หากพวกเราองครักษ์ลับไม่ได้มีหน้าที่เพียงปกป้องรักษาความปลอดภัยของประเทศ โดยไม่ไปทะเลาะเบาะแว้งกับคนอื่นแล้ว ถ้าอย่างนั้นผู้เก่งกาจสามอันดับแรกของกลุ่มประกาศมืดนั้น ฉันเพียงคนเดียวก็สามารถที่จะกำจัดพวกเขาลงได้ทั้งหมด”

“ถ้าหากราชาองครักษ์ลับของพวกเรา เป็นผู้ลงมือเองล่ะก็ ผู้เก่งกาจสามอันดับแรกนั้น ก็คงจะถูกราชาของพวกเราสังหารลงได้อย่างง่ายดาย! ”

หลินหยุนสีหน้าท่าทางเฉยเมย และมองไปยังโคโมโดที่มีท่าทางหยิ่งยโส พร้อมกับพูดขึ้นว่า: “นายพูดไร้สาระมากเกินไปแล้ว”

พูดจบ หลินหยุนก็ก้าวเท้าออกมา

ร่างกายรวดเร็วดั่งกับไฟฟ้า พุ่งตรงเข้าใส่ในทันที

ใช้หมัดวาดเส้นตรงขึ้นกลางอากาศ และมีเสียงระเบิดดังขึ้นลอยมาในอากาศ

จากนั้น หลินหยุนใช้หมัดที่ปกคลุมไปด้วยพลังแสง ชกเข้าไปที่หน้าอกของโคโมโด ในขณะที่โคโมโดกำลังจ้องมองอยู่

โอ๊ย!

โคโมโดเงยหน้าตะโกนดังขึ้นฟ้า โดยถูกชกกระเด็นลอยไปในอากาศ

จากนั้น ขณะที่ลอยตัวอยู่กลางอากาศ เขาก็แปลงกายขึ้นอย่างกะทันหัน

เสื้อผ้าขาดหลุดลุ่ย มีขนยาวขึ้นเต็มตัว ราวกับหนาม

ทันใดนั้นก็กลายเป็นมนุษย์หมาป่า ดวงตาทั้งสองข้าของโคโมโดแดงก่ำ มองไปที่หลินหยุนพร้อมกับอ้าปากอย่างตะกละตะกลาม: “ช่างเป็นพละกำลังที่แข็งแกร่งมาก ฉันชอบมากเลย เลือดเนื้อของยอดฝีมือ สามารถที่จะเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับฉันได้ดีอย่างที่สุด”

พวกองครักษ์ลับที่เหลือมองเห็นโคโมโดแปลงกายเป็นปีศาจครึ่งคนครึ่งหมาป่าแล้ว ก็ไม่ได้ตกใจอะไรแม้แต่น้อย และยังแปลงกายตามด้วยเช่นกัน

ล้วนเป็นมนุษย์หมาป่าที่คล้ายกันกับโคโมโด แต่ว่า ร่างกายมีขนาดเล็กกว่าโคโมโด

หลินหยุนตกตะลึงเล็กน้อย: “คิดไม่ถึงว่า มนุษย์หมาป่าในตำนานนั้น จะมีอยู่จริง ๆ ด้วย! ”

“แต่น่าเสียดายที่ พวกนายเป็นสัตว์ลูกผสมที่หลงเหลือสายเลือดสัตว์อสูรเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น”

โคโมโดโกรธมาก: “นายกล้าที่จะด่าว่าฉันเป็นสัตว์ลูกผสม! ”

“ฉันคือหมาป่าทมิฬตาแดงที่มีสายเลือดบริสุทธิ์ที่สุด แกกลับกล้าที่จะมาดูหมิ่นฉัน ฉันจะฉีกร่างแกออกเป็นชิ้น ๆ ”

โคโมโด ส่งเสียงคำราม ‘บรู้ว’ แล้วก็กระโจนออกไป พุ่งเข้าจู่โจมหลินหยุน

หลินหยุนสีหน้าเฉยชา จ้องมองเขาอย่างเงียบ ๆ

“เมื่อครู่นายถูกพลังหมัดของฉันเข้าไปหนึ่งครั้ง แต่ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร แสดงว่าพลังความสามารถของนายถึงระดับขั้นแดนฝึกกระดูกตอนต้นแล้ว”

“ซึ่งก็คือพลังความสามารถขั้นแดนเทพระดับเล็กแล้ว”

“แต่ว่า นอกจากที่นายมีผิวหนังที่แข็งและหยาบกระด้างแล้ว ก็ไม่มีความสามารถอื่นใดอีก ซึ่งเมื่อเปรียบเทียบกับผู้เก่งกาจสามอันดับแรกของกาฬโลกแล้ว ยังห่างไกลกันลิบลับ”

“ถ้าหากนายมีพลังความสามารถขั้นแดนเทพสูงสุด บางทีอาจจะสู้รบกับฉันได้”

“แต่ลำพังเพียงแค่นายในตอนนี้กับพวกลูกสมุนของนายคิดที่จะฆ่าฉัน มันช่างไม่เจียมเนื้อเจียมตัวเอาเสียเลย”

โคโมโดโมโหอย่างมาก: “ช่างพูดออกมาได้โดยที่ไม่ละอายเลย! ”

“ไปตายซะเถอะ! ”

ขณะที่พูดนั้น โคโมโดก็มาถึงด้านหน้าของหลินหยุนแล้ว โดยกรงเล็บหมาป่าที่แหลมคมพุ่งตะปบไปยังหน้าอกของหลินหยุน

“กรงเล็บของฉันนี้ เคยตะปบรถถังจนระเบิดมาแล้ว ต่อให้พลังความสามารถของนายจะเหนือกว่าฉัน แต่เพียงแค่ถูกฉันเข้าประชิดตัว ก็ไม่สามารถที่จะต้านทานกรงเล็บที่แหลมคมของฉันได้”

หลินหยุนไม่ได้หลบหลีก ปล่อยให้โคโมโดตะปบเข้าใส่ ไปที่หน้าอกของตนเอง

โคโมโดดีใจอย่างมาก ยิ้มเยาะอย่างโหดเหี้ยมและพูดขึ้นว่า: “ไอ้หนุ่ม แกตายแน่”

หลินหยุนไม่ได้สนใจ เพียงแค่มุมปากมีรอยยิ้มขึ้นเล็กน้อย แฝงไปด้วยความเยาะเย้ยเหยียดหยาม

โคโมโดตะปบเข้าใส่หลินหยุนแล้ว แต่ว่า สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปโดยทันที

เขารู้สึกว่ากรงเล็บของเขาเหมือนกับตะปบเข้าไปบนเหล็กที่แข็งแกร่งทนทานอย่างที่สุด

ไม่ แข็งแกร่งทนทานยิ่งกว่าเหล็กเสียอีก เพราะว่ากรงเล็บของเขาเคยตะปบเหล็กที่แข็งแกร่งทนทานมาก่อนแล้ว

แต่ว่า เวลานี้แม้แต่ผิวหนังของหลินหยุนก็ยังตะปบไม่เข้า ถึงขนาดที่ว่า ยากที่จะขีดข่วนร่องรอยเพียงเล็กน้อยบนร่างกายหลินหยุนได้ด้วย

“นี่เป็นไปได้อย่างไรกัน! ร่างกายของนายทำไมถึงได้แข็งแกร่งทนทานมากขนาดนี้! โคโมโดสีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตะลึง”

หลินหยุนพูดขึ้นว่า: “วิชาวัชระ วิชาลี้ลับของซีซาร์”

“นี่เป็นไปได้อย่างไร! ” สีหน้าที่ตื่นตะลึงของโคโมโดกลับกลายเป็นความหวาดกลัว

“นายฆ่าเขาแล้ว และยังจะได้วิชาลี้ลับของเขาอีก! ”

“ช่างน่ากลัวอย่างมาก นายเป็นปีศาจร้ายใช่ไหม? ” โคโมโดจินตนาการไม่ออกจริง ๆ ว่า เมื่อฆ่าคู่ต่อสู้แล้ว ยังจะได้รับวิชาลี้ลับของคู่ต่อสู้ด้วย นี่มันช่างเหมือนกับปีศาจกินคนตามตำนานที่ร่ำลือกันไว้เลยทีเดียว

หลินหยุนยิ้มเล็กน้อย: “ใครบอกกับนายว่าวิชาวัชระเป็นของซีซาร์? ”

“จักรวาลกว้างใหญ่มากเพียงใด ในจำนวนโลกนับหมื่น ก็มีกฎเกณฑ์และวิชาในตัวของมัน ซึ่งอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ที่แข็งแกร่งกว่าวิชาวัชระ ก็มีอยู่มากมายนับไม่ถ้วน”

“อย่างนายที่เป็นลูกผสมจากสายเลือดที่ไม่บริสุทธิ์ ตลอดทั้งชีวิตก็คงไม่สามารถที่จะเข้าใจในสิ่งที่ฉันพูดได้”

โคโมโดโมโหอย่างมาก: “หลินชางฉอง แกสมควรตาย นักรบฆ่าได้ แต่หยามไม่ได้ นายดูถูกเหยียดหยามฉันซ้ำแล้วซ้ำอีก ฉันจะสู้กับนายอย่างสุดความสามารถเลย! ”

โคโมโดตะโกนเสียงดัง อ้าปากกว้าง แล้วก็พุ่งเข้าไปกัดที่ลำคอของหลินหยุน

“จะสู้กับฉันอย่างเต็มความสามารถน่ะเหรอ นายยังไม่คู่ควร”

หลินหยุนพูดขึ้นคำหนึ่ง แล้วก็โบกมือ เสียงดังตุบ ตบโคโมโดกระเด็นลอยออกไปไกล

“ฆ่าเขาทิ้งซะ! ” โคโมโดตะโกนพูดกับพวกลูกน้องมนุษย์หมาป่าเหล่านั้น

พวกมนุษย์หมาป่าเหล่านั้นก็รีบพุ่งกระโจนเข้าใส่หลินหยุนทันที

“หลินชางฉอง แม้ว่านายจะมีพลังความสามารถเหลือกว่าฉัน แต่ว่า ความแข็งแกร่งของกระดูก

ของพวกเรามนุษย์หมาป่านั้น นายคงไม่มีทางที่จะฆ่าพวกเราได้”

โคโมโดยิ้มเยาะอย่างเย็นชา

“จริงเหรอ? ” หลินหยุนพูดขึ้น แล้วลำแสงสีแดงก็พุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า

ปิ๊ง!

เสียงกระบี่ที่คมชัด พร้อมกับเจตนาสังหารอันแรงกล้า ดาบเฮ่าเทียนลอยวนเวียนอยู่กลางอากาศ สุดท้ายก็ตกลงมาในมือของหลินหยุน

เชว้ง!

ดาบเฮ่าเทียนเปล่งประกายลำแสงเจิดจ้า เทพกระบี่ระเบิดพลังขึ้น

เงาร่างของหลินหยุนหายวับไป หลงเหลือเพียงร่องรอยเศษเงาอยู่ที่เดิม

ทันใดนั้นก็ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลังของพวกมนุษย์หมาป่าเหล่านั้น

กร็อกแกร็ก หัวของมนุษย์หมาป่าทั้งหลายตกลงสู่พื้น

“เป็นไปได้อย่างไรกัน! ” โคโมโดสีหน้าท่าทางหวาดกลัว: “นี่คือกระบี่อะไร ทำไมถึงได้แหลมคมเช่นนี้! ”

หลินหยุนไม่ได้สนใจ ยกกระบี่ขึ้นอีกครั้ง

หัวของมนุษย์หมาป่าที่เหลืออยู่อีกนั้น ก็ถูกฟันจนขาดสะบั้น

เหลือเพียงแค่โคโมโดคนเดียว

“ถึงคราวนายแล้ว”

หลินหยุนสีหน้าท่าทางไร้อารมณ์ไร้ความรู้สึก ดาบเฮ่าเทียนชี้เฉียงไปที่พื้น เดินขึ้นมาอีกสองก้าว แล้วก็ฟันเข้าใส่โคโมโดที่ถอยร่นไม่หยุด

“อ่า! ”

โคโมโดใช้พลังทั้งหมดต้านทาน โดยกรงเล็บที่แข็งแกร่งทั้งสองข้างป้องกันอยู่ด้านหน้าตัวของเขา

ร่างกายของเขานั้น มีพลังแสงสีแดงพุ่งออกมา ต้านทานดาบเฮ่าเทียนของหลินหยุนเอาไว้

โคโมโดมองไปยังดาบเฮ่าเทียนที่ไม่สามารถจะโจมตีเข้ามาได้อีก ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะเย้ยขึ้น: “หลินชางฉอง กระบี่ของนายไม่สามารถฆ่าฉันได้! ”

“อย่างนั้นเหรอ? ” หลินหยุนยิ้มเล็กน้อย แล้วก็ดึงดาบเฮ่าเทียนกลับ

จากนั้น ก็ฟันลงไปที่โคโมโดอีกครั้ง

ฉับ!

เสียงดังสนั่น ราวกับเสียงระเบิดดังขึ้น

พลังแสงสีแดงบนร่างกายของโคโมโดนั้น ครั้งนี้ได้ถูกหลินหยุนฟันจนแหลกละเอียด

อีกทั้งพลังของดาบเฮ่าเทียนยังไม่หยุดลงเพียงเท่านี้ ยังได้ฟันเข้าไปที่ไหล่ของโคโมโด โดยติดอยู่ในกระดูกสะบักของเขา

“อ่า! ” โคโมโดส่งเสียงหอนโอดครวญอย่างน่าสะพรึงกลัว

“เป็นไปไม่ได้! นี่มันเป็นไปได้อย่างไร! ” จนถึงตอนนี้ โคโมโดก็เหมือนยังคงคิดว่าหลินหยุนไม่มีทางทำร้ายเขาได้

ทันใดนั้น สายตาของหลินหยุนก็มองไปที่กลางอากาศด้านข้างของโคโมโด

“ในเมื่อมาถึงแล้ว ก็ออกมาเถอะ! ”

เงาร่างของคนหนึ่ง เดินออกมาจากกลางอากาศ

คนผู้นี้ดูธรรมดาเป็นอย่างมาก มีหน้าตาแบบคนผิวขาวทั่วไป ต่อให้คุณมองเขาอย่างจริงจัง

หลายรอบแล้ว ก็ยังคงไม่สามารถจดจำหรือประทับใจอะไรในตัวเขา

แต่ว่า คนผู้นี้กลับไม่ธรรมดาอย่างมาก เพราะว่าเขายืนอยู่ตรงนั้นอย่างชัดเจน แต่กลับทำให้คนอื่นรู้สึกว่าไม่มีเขาอยู่ตรงนั้น

หลินหยุนรู้ได้ทันทีว่าผู้ที่มานั้นคือใคร

“นายก็คือราชาองครักษ์ลับล่ะสิ! ” หลินหยุนพูดขึ้น