จักรพรรดิบรรพกาล บทที่ 2850
ฝูงชนจ้องมองที่ดาบของเขา คิดว่าเขามีเหตุผลจริงๆ
เขาไม่ได้ฆ่าใครตั้งแต่ต้นจนจบ ฆาตกรคือดาบจริงๆ อย่างไรก็ตาม ใครจะตำหนิดาบเล่มนี้ได้อย่างไร?
มันฆ่าเมื่อใดก็ตามที่มันต้องการด้วยความนับถือ ผู้กล่าวหาต้องมั่นใจในการเอาตัวรอดจากการถูกฟัน ดาบต้นกำเนิดนี้มีระดับความรู้สึกและมีพลังมหาศาล ดังนั้นมันจึงค่อนข้างยากที่จะหยุด
Goldpython และ Stonecarver ทำให้ Li Qiye ดูสกปรกและเต็มไปด้วยความกระหายเลือด เห็นได้ชัดว่าพวกเขาต้องการที่จะฆ่าเนื่องจากเขาทำเช่นเดียวกันกับสาวกของพวกเขาหลังจากข้อตกลงง่ายๆ การลงโทษเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อรักษาอำนาจของพวกเขา
“เด็กสารเลวคนนี้จะรอดจากสิ่งนี้ได้อย่างไร” นักเรียนคนหนึ่งตะคอก
ทุกคนด้านล่างสามารถอ่านการแสดงออกของจักรพรรดิได้ในขณะนี้ พวกเขาสองคนรวมกันควรจะจัดการกับผู้ชายคนนี้ได้อย่างรวดเร็ว นักเรียนหลายคนได้รับประสบการณ์ schadenfreude ด้วยค่าใช้จ่ายของ Li Qiye
ในทางกลับกัน นักเรียนที่แข็งแกร่งขึ้นเริ่มคิดว่าจะใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้และคว้าดาบแห่งการกลับใจได้อย่างไร
ในขณะเดียวกัน โจว ชิวฉีและเพื่อนของเขาตกใจมาก เหงื่อออกเพราะเห็นแก่หลี่ฉีเย่ หัวใจของพวกเขาแทบจะกระโดดออกมาจากคอด้วยความกังวล
สองจักรพรรดิพร้อมกัน! ในความคิดของพวกเขา ดินแดนนี้ไม่สามารถแตะต้องได้และสามารถทำลายสถาบันของพวกเขาได้ด้วยมือเดียว
หลี่ฉีเย่ติดอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายหลังจากทำผิดสองครั้ง ไม่มีใครสามารถช่วยเขาได้
ทุกคนกลั้นหายใจภายใต้อำนาจของจักรพรรดิทั้งสอง คิดว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป
“ลืมไปซะ การขึ้นที่สูงนั้นมันเหนื่อย คงต้องเปลี่ยนวิธีแล้วล่ะ” หลี่ฉีเย่ยักไหล่และไม่สนใจจักรพรรดิทั้งสอง เขาหันกลับมาและมุ่งหน้าลง
ฝูงชนไม่คาดคิดว่าจะพลิกกลับอย่างกะทันหันนี้เลย
“เห็นไหม ฉันบอกแล้วไงว่าเขาเอาแต่หาข้ออ้างที่จะไม่ลอง” นักเรียนคนหนึ่งหัวเราะเยาะ
“ใช่แล้ว ช่างน่ารังเกียจอะไรเช่นนี้” อีกคนโดนด่า
“มันควรจะชัดเจนไม่ใช่เหรอ? เขามาจากเมืองกลับใจ แล้วเขาจะเป็นคนดีได้อย่างไร? ลูกหลานของคนบาปที่ถูกทอดทิ้งโดยแสงสว่าง การถูกเหยียดหยามและต่ำต้อยเป็นเรื่องปกติสำหรับพวกเขา ไม่มีเกียรติที่จะพูดถึงที่นี่” อีกคนหัวเราะ
กลุ่มของ Zhou Qiushi โกรธมาก แต่พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้ อคตินี้แพร่หลายไปทั่วทั้งระบบ
“คุณบอกว่าคุณอยากจะเลือกสักสองสามอย่างเพื่อลิ้มรส ทำไมต้องหาข้อแก้ตัวในตอนนี้” นักเรียนคนหนึ่งล้อเลียนหลี่ฉีเย่
“คุณไม่เห็นหรือว่าทางของฉันถูกปิดกั้น” หลี่ฉีเย่กล่าว
“ไม่ใช่ข้อแก้ตัวที่แย่เลย ดูเหมือนว่าคุณจะคิดได้ตั้งแต่เนิ่นๆ” นักเรียนพูดต่อ: “หยุดโอ้อวดถ้าคุณไม่มีความสามารถ การมีอาวุธจากบรรพบุรุษเพียงอย่างเดียวไม่ได้ทำให้คุณเป็นจักรพรรดิผู้อยู่ยงคงกระพันด้วยพรสวรรค์ที่ไม่มีใครเทียบได้ มันเป็นเรื่องของโชคเหมือนหมาอ้าปากสุ่มแล้วมีแมลงวันบินเข้ามา ฮึ่ม”
เขาพูดด้วยความดูถูกเหยียดหยาม แต่ใคร ๆ ก็สามารถได้ยินความหึงหวงและความอิจฉาในน้ำเสียงของเขา
“อันที่จริง ฉันโชคดีพอที่จะพบอาวุธบรรพบุรุษ คุณมีเหมือนกันไหม เลขที่? ช่างน่าสมเพชเสียจริง การเป็นคนจรจัดต้องสิ้นเนื้อประดาตัว” หลี่ฉีเย่ตอบโต้
“คุณ!” นักเรียนหน้าแดงด้วยความโกรธ พูดไม่ออก เป็นการยากที่จะโต้เถียงกับใครบางคนด้วยดาบแห่งบรรพบุรุษ
“หยุดเสียเวลา ไปเก็บผลไม้ได้แล้ว พิสูจน์ด้วยตัวคุณเอง! ดาบไม่ได้มีอำนาจทุกอย่าง ไม่สามารถทำทุกอย่างเพื่อคุณได้” ผู้ฟังอีกคนกระโดดเข้ามา
“ถูกตัอง. ออกไปจากที่นี่ถ้าคุณไม่สามารถทำอะไรเพื่อหลีกเลี่ยงความอับอายต่อไปได้” มีนักเรียนจำนวนมากขึ้น
“คุณไม่เห็นเหรอว่าฉันกำลังเปลี่ยนวิธีการ” หลี่ฉีเย่ยิ้มและลงจากต้นไม้
“เปลี่ยนวิธีการ? คุณหมายถึงจะกลับมาในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า?” นักเรียนคนหนึ่งมองเขาด้วยความรังเกียจ
“ไม่ ฉันคิดว่าการปีนขึ้นไปบนนั้นเป็นปัญหาเกินไป เสียเวลามาก ฉันจะตัดมันออกและนำมันกลับบ้าน” หลี่ฉีเย่กล่าว
ไม่มีใครคาดหวังคำตอบนี้จากเขา
“ฮ่าฮ่าฮ่า!” ถัดมาเป็นคลื่นแห่งเสียงหัวเราะราวกับน้ำท่วมที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยัน
“คุณเสียสติไปแล้วเหรอ” นักเรียนคนหนึ่งมองเขาราวกับว่าเขางี่เง่า: “คุณคิดว่าคุณเป็นใคร? บรรพบุรุษสูงสุด? คุณต้องฝันกลางวันเพราะไม่มีใครโค่นต้นไม้นี้ได้”
“เด็กโง่ คุณไม่รู้ว่าต้นไม้นี้คืออะไร? คุณสามารถลองตลอดชีวิตและยังคงไม่ทำเครื่องหมาย” อีกอันหนึ่งก็กระอักกระอ่วน
“โอ้? ต้นไม้ที่ฉันไม่สามารถตัดได้? นั่นเป็นไปไม่ได้เพราะฉันถือดาบแห่งการกลับใจ” หลี่ฉีเย่แสดงท่าทีประหลาดใจ
“ศิษย์น้อง ต้นไม้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดถูกปลูกโดยบรรพบุรุษ มันไม่ได้ด้อยกว่าดาบของท่าน” โจว ชิวฉีดึงแขนเสื้อของหลี่ฉีเย่ในขณะที่กระซิบ: “ไปกันเถอะ”
“ฉันเห็น.” หลี่ฉีเย่ดูสว่างไสวแต่ยังคงไม่สนใจ: “ไม่เป็นไร ดาบของข้าคมมาก ฉันแน่ใจว่าฉันสามารถหั่นมันได้หลังจากสับไม่กี่ครั้ง”
“ไร้สาระมาก ต้นไม้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดนั้นศักดิ์สิทธิ์และส่องสว่างมาหลายชั่วอายุคน ถ้าคุณจัดการมันลงได้จริงๆ พระอาทิตย์จะขึ้นจากทางทิศตะวันตก แล้วฉันจะเรียกคุณว่าปู่” นักเรียนคนหนึ่งหัวเราะเยาะ
“แค่กบที่อยู่ใต้บ่อน้ำ ไม่มีความตระหนักรู้ในตนเอง” เพิ่มอีกทันที
“เห็นไหม ไม่มีใครเชื่อคุณเลย” หลี่ฉีเย่ตบดาบและพูดว่า: “เราควรทำอย่างไรดี? คุณจะเรียกตัวเองว่าดาบได้จริงๆ เหรอ ถ้าคุณไม่สามารถโค่นต้นไม้ต้นเดียวได้? ต้นไม้สูงสุดนี้ไม่เป็นอะไร คุณเป็นดาบส่วนตัวของ Desolate Saint และสังหารหมู่อาณาจักรมากมาย หยุดเรียกตัวเองว่าดาบถ้าคุณไม่สามารถโค่นต้นไม้นี้ได้ โอเค?”
“แคร้ง!” เพลงสวดดังขึ้นราวกับว่าดาบประท้วงความคิดเห็นเมื่อกี้ในขณะที่แสดงว่ามันสามารถโค่นต้นไม้ได้
“ทุกคนเห็นไหม? ดาบของฉันบ่งบอกว่าเป็นไปได้” หลี่ฉีเย่แสดงท่าทางมีความสุขและปรบมือ
นักเรียนบางคนกลัวหลังจากได้ยินเพลงดาบและเริ่มคิด
ไม่มีใครสนใจหลี่ฉีเย่ แต่ดาบนั้นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง แม้ว่ามันจะไม่สามารถโค่นต้นไม้ได้ แต่การฟันด้วยพลังเต็มที่ก็ค่อนข้างน่ากลัว
“เอาเลย เราทุกคนจะเรียกคุณว่าปู่ ถ้าคุณสามารถใช้ดาบนี้ได้จริงๆ” นักเรียนคนหนึ่งหัวเราะ
“ไม่ ขอบคุณ ฉันยังเด็กเกินไปที่จะมีหลานเยอะขนาดนี้ มันจะทำให้อายุขัยของฉันสั้นลง” หลี่ฉีเย่ส่ายหัว [1]
นักเรียนหน้าแดงและพูดอย่างเย็นชา: “ไปสับมันซะ อย่าพูดมาก คุณบอกว่าคุณกำลังจะไปเก็บผลไม้ ตอนนี้คุณต้องการตัดต้นไม้ไหม”
“เอาล่ะ ฉันเดาว่าเราต้องพิสูจน์ว่าทุกคนคิดผิดแล้ว” หลี่ฉีเย่เดินไปที่ต้นไม้และดึงดาบออกจากฝัก
ทุกคนที่นี่รวมถึงจักรพรรดิทั้งสองเฝ้าดูดาบของเขาอย่างไม่กระพริบตา
Stonecarver True Emperor จดจ่อเป็นพิเศษเพราะเขาเคยพยายามใช้ดาบมาก่อนโดยตระหนักถึงพลังของมัน
ในความเป็นจริง เหตุผลที่พวกเขาไม่โจมตีเขาก่อนหน้านี้เป็นเพราะพวกเขาไม่สามารถมองผ่านดาบที่มีความรู้สึกนี้และเพดานพลังของมันได้
ทั้งสองสบตากัน สมาชิกที่เสียชีวิตในกลุ่มของพวกเขาไม่ได้มีความสำคัญมากนัก มีเพียงดาบเล่มนี้เท่านั้น
ดาบต้นกำเนิดนั้นดึงดูดใจเกินไป แม้แต่จักรพรรดิก็ไม่อาจต้านทานได้