จักรพรรดิบรรพกาล บทที่ 2823

Zhou Qiushi เป็นคนที่มีความสามารถมากที่สุดในกลุ่ม คลื่นแห่งความกระจ่างใสไล่หมอกและหมอกในหัวใจเต๋าของเขาออกไปทันที

นักเรียนคนอื่น ๆ ก็ได้รับประโยชน์เช่นกันแม้ว่าจะช้ากว่าเมื่อเทียบกับเขา หัวใจเต๋าของพวกเขาก็มืดมนน้อยลงเช่นกัน

“กะเทย.” ในที่สุด Zhou Qiushi ก็ล้มผลไม้

“ฉันได้หนึ่ง!” เขาดีใจและตะโกน

คนรอบข้างมองดูและชื่นชมยินดี พวกเขากลั้นหายใจและตั้งสมาธิเพื่อพยายาม

ในขณะเดียวกัน Zhou Qiushi ยังคงพยายามกับผลไม้ที่อยู่ใกล้เคียง น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถดร็อปอันที่สองได้

“กะเทย!” ศิษย์ที่เก่งกาจอีกคนได้รับในที่สุด ทำให้เกิดเสียงเชียร์ไปทั่ว

หลังจากใช้เวลาในการดื่มชา นักเรียนคนที่สามก็ดื่มชาได้สำเร็จ ไม่มีใครสามารถทำได้ในช่วงเวลานี้ แม้แต่ Qiushi

ความจริงแล้ว การได้รับผลไม้สามผลก็เกินความสามารถของพวกเขาแล้ว

สถานการณ์เอื้อให้พวกเขาประสบความสำเร็จเนื่องจากแรงจูงใจและคำแนะนำของ Du Wenrui Du Wenrui เองคิดว่ามีเพียง Qiushi เท่านั้นที่สามารถรับได้ ดังนั้น นี่เป็นความสำเร็จอย่างมากโดยมีนักเรียนอีกสองคนที่สามารถทำได้

“เฮ้ หมดเวลาแล้ว” นักเรียนจากรุ่งอรุณตะโกน

กลุ่มไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องลงจากต้นไม้ พวกเขาดูละอายใจเล็กน้อย

“ฉันคิดว่าเราแพ้แล้ว” ชิวฉีบอกกับหลี่ฉีเย่อย่างเงียบๆ

นักเรียนคนอื่นๆยังคงเงียบเช่นกัน พวกเขาเตรียมใจสำหรับบางสิ่งที่น่าขายหน้ายิ่งกว่า – คลานไปรอบ ๆ หุบเขาและเห่าเหมือนสุนัข

หลี่ฉีเย่ยังคงมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าของเขาและไม่ตอบสนอง

“พวกคุณทำได้ดีมาก สู้ต่อไปเพื่ออนาคตที่สดใส” Du Wenrui พยักหน้าเห็นด้วย

“แค่สาม? ฉันได้ห้าอย่างแน่นอน” นักเรียนจาก Dawn หัวเราะเยาะ

“ตามนั้นเลยครับ” หลี่ฉีเย่กล่าวโดยไม่ได้สนใจ

“แล้วคุณล่ะ? อย่าคิดที่จะถอยออกมา” เขาจ้องมองไปที่หลี่ฉีเย่

“ไปก่อน ฉันจะรอจนกว่าคุณจะทำเสร็จ มันเป็นชัยชนะที่ง่ายอยู่ดี” หลี่ฉีเย่ยิ้มตอบ

“เอาล่ะเริ่มเวลาตอนนี้ เมื่อหมดเวลา มันจะเป็นความสูญเสียของคุณไม่ว่าคุณจะพยายามหรือไม่ก็ตาม” เขาหัวเราะเยาะ

“ช่างมันเถอะ เวลาชุดต่อไปจะเป็นตัวตัดสินผู้ชนะ” หลี่ฉีเย่กล่าว

“เริ่ม!” เขากระโดดขึ้นไปบนต้นไม้และเริ่มเคาะผลไม้ที่สุกแล้ว ในขณะเดียวกัน หลี่ฉีเย่ยืนอยู่ที่นั่น ดูเหมือนไม่พร้อมที่จะเริ่ม

“ศิษย์น้อง ไปลองดูไม่งั้นเวลาจะหมด” Qiushi กระตุ้นเบา ๆ

แม้ว่าพวกเขาจะไม่มีความหวังในความสำเร็จของเขา แต่ความพยายามก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลย

“ไม่เร่งรีบ มีเวลาเหลืออีกมาก ให้เขาไปก่อน” หลี่ฉีเย่กล่าว

คนกลุ่มนี้ยอมแพ้ในการเกลี้ยกล่อมเพื่อนคนนี้

“กะเทย! กะเทย! กะเทย!” ในขณะเดียวกัน คู่ต่อสู้ของพวกเขาได้รับผลไม้มากมาย

หัวใจของคนกลุ่มนี้แขวนอยู่บนเส้นด้าย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผลไม้ลูกที่สามหล่นลงมา

“เราแพ้แน่นอน” ความหวังเดียวของพวกเขาดับลงแล้ว

“ศิษย์น้อง ไปลองได้แล้ว!” นักเรียนคนหนึ่งขึ้นเสียงใส่หลี่ฉีเย่

หลี่ฉีเย่ไม่ขยับแม้แต่น้อย ยังคงดูเมินเฉย

“กรุณารีบ!” กลุ่มกังวลมากขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป พวกเขาพร้อมที่จะผลักเขาขึ้นต้นไม้ ณ จุดนี้

“เขากำลังทำอะไร? เขาต้องการที่จะแปรพักตร์หรือไม่?” นักเรียนจากสถาบันอื่นสงสัย

“ฮ่าฮ่า ไม่ต้องห่วง ทุกคนเห็นเขารับเดิมพัน เขากลับออกไปไม่ได้แล้ว” คนหนึ่งเย้ยหยัน เต็มใจที่จะทำให้นักเรียนอับอายจากการกลับใจมากยิ่งขึ้น

“กะเทย!” ในที่สุด นักเรียนจากรุ่งอรุณก็ได้ผลไม้ทั้งหมดห้าผล เขาพยายามต่อไปแต่ไม่ได้อีก โดยตระหนักว่านี่คือขีดจำกัดของเขา

เขากระโดดลงมาทั้ง ๆ ที่เวลายังไม่หมด

“ห้า.” เขาหัวเราะอย่างเต็มที่ในขณะที่อวดผลงานการเก็บเกี่ยวของเขา

“น่าทึ่งมาก บราเดอร์ Dingyu ดูเหมือนว่าคุณจะเป็น Ascender แล้ว” นักเรียนคนหนึ่งสังเกตเห็นการฝึกฝนของเขาและชื่นชมเขา

“ขอบคุณ ฉันเพิ่งผ่านมันไปได้ไม่นาน” นักเรียนรุ่งอรุณชื่อ Zhang Dingyu ยิ้ม คำพูดของเขาบ่งบอกถึงความอ่อนน้อมถ่อมตน แต่การแสดงออกของเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง[1]

“ไม่อยากจะเชื่อเลย คุณเป็นอัจฉริยะจริงๆ” นักเรียนที่อยู่ใกล้เคียงต่างยกยอเขาอย่างต่อเนื่อง

“ฉันชนะด้วยห้า” Dingyu ตะคอกและจ้องมองกลุ่มของ Qiushi อย่างดูถูก

กลุ่มนั้นหน้าซีดหลังจากเห็นห้าคน แม้ว่าพวกเขาจะรู้อยู่แล้วว่าจะต้องพ่ายแพ้ แต่ความจริงที่ปรากฏต่อหน้าพวกเขาก็ยังคงเจ็บปวดเหมือนเดิม

พวกเขาไม่ได้ตำหนิหลี่ฉีเย่ที่ไม่พยายามเลย เพราะนั่นจะไม่เปลี่ยนแปลงอะไร แม้ว่าหลี่ฉีเย่จะได้ผลไม้เพียงผลเดียว แต่พวกเขาก็ยังมีเพียงสี่ผลเท่านั้น พวกเขาหลายสิบคนได้แค่สามคน แล้วทำไมพวกเขาถึงโทษว่าเขาไม่ได้อะไรเลย? นอกจากนี้เขายังเข้าร่วมสถาบันช้ากว่าพวกเขาด้วยซ้ำ

สิ่งเดียวที่พวกเขาทำได้ในตอนนี้คือเตรียมใจรับความอัปยศที่กำลังจะเกิดขึ้น

“ใจเย็นๆ มันยังเร็วเกินไปที่จะสรุปเมื่อฉันยังไม่ได้เริ่ม” Li Qiye พูดอย่างจืดชืดและขัดขวาง Dingyu ที่มองด้วยความละโมบ

“คุณ?” Dingyu รู้สึกกระอักกระอ่วนหลังจากได้ยินสิ่งนี้: “คุณไม่กล้าแม้แต่จะปีนขึ้นไปบนนั้น นับประสาอะไรกับผลไม้ โอเค ยังเหลือเวลาอีก 1 นาที มาดูกันว่าจะได้สักอันมั้ยเพราะโชคเข้าข้าง แต่อย่าลืมว่าแม้ปาฏิหาริย์เพียงผลเดียวก็ยังไม่พอ”

“เข้าใจแล้ว.” หลี่ฉีเย่กล่าว

“ติ๊กต๊อก เริ่มปีนเขาได้แล้ว เวลาของคุณกำลังจะหมดลง แต่ฉันคิดว่าการดิ้นรนนั้นไร้ประโยชน์อยู่ดี คุณจะเห่าเหมือนสุนัขในไม่ช้าเพราะนั่นคือชะตากรรมของคุณ ให้ทุกคนได้ยินเสียงเห่าของคนอนาถาจากการกลับใจ…” Dingyu หัวเราะอีกครั้ง

“ไม่ต้องปีน” หลี่ฉีเย่ยิ้มและสะบัดนิ้วของเขา

“กะเทย! กะเทย! กะเทย!” ทันใดนั้นฝนผลไม้ก็ตกลงมาหลังจากที่เขาตวัดนิ้ว

ฉากนี้งดงามมาก ผลไม้ผมขาวนับสิบหล่นลงมาราวกับปาฏิหาริย์

เป็นผลให้ทุกคนกลายเป็นขากรรไกรหย่อน รวมทั้งกลุ่มของ Qiushi พวกเขารู้สึกว่านี่เป็นเพียงความฝัน ผลไม้เหล่านี้โปรยปรายลงมาเช่นนี้ได้อย่างไร?

“…” ผู้ชมกลายเป็นน้ำแข็งในขณะที่หลี่ฉีเย่เหวี่ยงแขนเสื้อของเขาและรับผลไม้ทั้งหมดด้วยรอยยิ้ม

“เพียงพอสำหรับทุกคน” พูดจบเขาก็โยนผลไม้ให้เพื่อนๆคนละผล

นักเรียนจาก Repentance ไม่เชื่อแม้จะถือผลไม้ไว้ในมือ

“ลืมมันไปซะ ฉันจะเมตตาและเหลือบางส่วนไว้สำหรับส่วนที่เหลือ” หลี่ฉีเย่มองไปที่ต้นไม้และประกาศ

ไม่มีใครขยับแม้แต่นิ้วเดียว ยังคงพยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้