จักรพรรดิบรรพกาล บทที่ 2811
เสียงครวญครางดังระงมไปทั่วบริเวณ การกระตุกอย่างต่อเนื่องของ Shimao ทำให้ผู้ชมหวาดกลัว แต่ Deng Rensen ไม่สนใจ
ในที่สุด Shimao ก็หยุดกระตุกและตาของเขาก็ว่างเปล่า
“โยนเขาเข้าไปที่นั่นด้วยและล้างความมืดข้างในออกไป” เติ้งเหรินเซินหันไปหาหลี่ฉีเย่และออกคำสั่งกับศิษย์ที่อยู่ข้างหลังเขา
นักเรียนเหล่านี้เดินไปหาหลี่ฉีเย่ ดูเหมือนหมาป่าที่หิวโหย
พวกเขาตำหนิหลี่ฉีเย่สำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉีเหมาในตอนนี้ ความมืดของเขาเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนี้
“เพื่อน ๆ อย่าเพิ่งรีบร้อน” Qiushi รีบปิดกั้นเส้นทางของพวกเขา
“รออยู่ด้านข้างไม่งั้นฉันจะโยนคุณเข้าไปด้วย” Rensen โบกแขนเสื้อของเขาและส่ง Qiushi บินไป
ช่องว่างของพลังงานมีมาก Qiushi ไม่มีโอกาสเลย
การแสดงออกของนักเรียนพื้นเมืองบูดบึ้ง แต่พวกเขาก็อ่อนแอกว่า Qiushi
“ผู้อาวุโสเติ้ง น้องชายของเราไม่มีเจตนาชั่วร้าย…” ชิวฉีตะโกนหลังจากเห็นกลุ่มคนที่มาหาหลี่ฉีเย่
Rensen ไม่สนใจเขาและนักเรียนก็เดินต่อไป
“อะไรนะ ทำอะไรน่ะ!” หลี่ฉีเย่กลัวและหันหลังหนี
“คุณมีบาปติดตัวอยู่ ดังนั้น ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้” นักเรียนคนหนึ่งหัวเราะเยาะ
ส่วนที่เหลือปิดกั้นทางหนีของเขาทั้งหมด หลี่ฉีเย่ไม่มีทางไปในตอนนี้ เพราะข้างหลังเขาคือสระน้ำ แค่ก้าวพลาดเพียงครั้งเดียวก็ล้มลง
“อย่าได้ประมาทเป็นอันขาด… ฉันเป็นคนดี ที่นี่ไม่มีบาปให้ล้าง…” หลี่ฉีเย่ดูหลงทางเพราะเขาไม่มีที่ไป
“ฮะ คนที่เรียกตัวเองว่าดีมักจะเลวเสมอ คุณกำลังกระโดดในตัวเองหรือเราต้องทำให้คุณ?” นักเรียนอีกคนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ฉัน ฉันจะไม่กระโดด คณบดีอยู่ไหน? ฉันต้องการคุยกับคณบดี!” หลี่ฉีเย่ตะโกน
“หยุดเสียเวลาและผลักเขาเข้าไปได้แล้ว” นักเรียนที่ไม่มีความสุขคนหนึ่งเอื้อมมือไปหาหลี่ฉีเย่
“ไปที่นั่น” คนกลุ่มนี้บ่นพึมพำกับความทุกข์ยากของเขาและพยายามผลักเขาลงสระน้ำ
การได้เห็นเขาทนทุกข์ทรมานอยู่ในนั้นจะทำให้พวกเขารู้สึกดีทีเดียว
อย่างไรก็ตาม จู่ๆ หลี่ฉีเย่ก็พลิกคว่ำลงสระน้ำ ในเสี้ยววินาทีนี้ กองกำลังที่ไม่รู้จักดึงพวกเขาเข้ามาและพวกเขาสูญเสียการควบคุมร่างกาย ทั้งหมดล้มลงในบ่อเช่นเดียวกับหลี่ฉีเย่
“สาด!” น้ำกระเซ็นไปทั่วขณะที่หลี่ฉีเย่และนักเรียนอีกหลายสิบคนตกลงไปในสระน้ำ
ฝูงชนตกตะลึงไปชั่วขณะก่อนที่จะตระหนักถึงความหนักหน่วงของสถานการณ์ นักเรียนชาวพื้นเมืองบางคนรู้สึกดีเช่นกัน โดยคิดว่ากลุ่มอื่นผลักดันไปไกลเกินไปและสมควรได้รับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
นับตั้งแต่คนเหล่านี้มาที่นี่ พวกเขาหยิ่งยโสและก้าวร้าว ส่งผลให้เกิดความขัดแย้งเล็กน้อยไปทั่ว
“อา! อา! อ๊า!” นักเรียนในสระเริ่มกรีดร้องและตัวสั่น
น้ำศักดิ์สิทธิ์ท่วมท้นพวกเขาและชำระล้างความคิดชั่วร้ายของพวกเขาอย่างบ้าคลั่ง พวกเขาไม่สามารถทนต่อการทำให้บริสุทธิ์ได้และต้องทนทุกข์กับความเจ็บปวดอย่างมาก
บางคนพยายามปีนขึ้นจากบ่อ แต่พลังของแสงทำให้พวกมันหยุดไม่ได้
“พึงพอใจมากเกินไป” เติ้งเหรินเซินหน้าบึ้งเมื่อเห็นสิ่งนี้ เขาเอื้อมมือไปข้างหน้าเพื่อดึงนักเรียนเหล่านี้ขึ้นจากสระน้ำ
“อึ!” อย่างไรก็ตาม พลังที่ไม่รู้จักได้คว้ามือของเขาทันทีที่เขาเข้าไปใกล้
มันสายไปแล้วที่เขาจะตอบสนอง เขาจึงถูกดึงลงไปในบ่อน้ำเช่นกัน กระบวนการชำระล้างแบบเดียวกันกลืนกินเขา
นักเรียนชาวพื้นเมืองถูกจับได้ในครั้งนี้ พวกเขาไม่รู้ว่าทำไมนายคนนี้ถึงตกลงไปในบ่อด้วย
“ขึ้น!” Rensen รวบรวมพละกำลังพร้อมกับตะโกนเพื่อที่จะกระโดดออกจากบ่อน้ำ
“สาด!” อนิจจา น้ำศักดิ์สิทธิ์ดึงเขากลับมาในขณะที่แทรกซึมเขาเพื่อค้นหาความชั่วร้าย
เหรินเซินร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด เห็นได้ชัดว่าต้องทนทุกข์ทรมานจากพลังอันทรงพลังที่พยายามเข้าสู่หัวใจเต๋าของเขา เขาใช้พลังและพลังงานของเขาเพื่อหยุดพลังศักดิ์สิทธิ์
“ฉันสบายดี ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับฉัน!” ในเวลาเดียวกัน เสียงตื่นเต้นดังมาจากสระน้ำ
ทุกคนเห็นหลี่ฉีเย่ทำได้ดีมากในขณะที่แกว่งมือไปรอบๆ
“ดูสิ ศิษย์น้องหลี่ไม่เป็นไร” ชาวบ้านต่างจ้องมองมาที่เขาด้วยความประหลาดใจ
หลี่ฉีเย่ไม่ได้รับผลกระทบใด ๆ ในสระน้ำและยังสามารถว่ายน้ำไปมาอย่างสนุกสนาน
“อะไร…?” ฝูงชนพูดไม่ออกหลังจากเห็นน้ำที่ไม่ได้ผล
“มีสองคำอธิบาย อย่างแรก เขาเป็นนักบุญหรือเขางี่เง่าไปแล้ว” นักเรียนที่โตกว่ากล่าวว่า: “ฉันได้ยินว่ามีคนพิการทางสมองตกลงไปที่นั่นโดยที่ไม่ได้รับผลกระทบใดๆ”
ทุกคนแลกเปลี่ยนสายตากัน เห็นได้ชัดว่าหลี่ฉีเย่ไม่ใช่นักบุญ ดังนั้นเขาจึงต้องพิการไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
ในความเป็นจริง พลังแสงในบ่อมีจำกัดและไม่สามารถสัมผัสหัวใจเต๋าของหลี่ฉีเย่ได้เลย นับประสาอะไรกับความคิดชั่วร้ายของเขา เหยื่อที่เหลืออ่อนแอเกินไปที่จะหลบหนีจากพลังนี้
“รุ่นพี่ เพื่อนนักเรียน ให้ฉันช่วยไหม!” Li Qiye ดูกังวลและเริ่มผลัก Deng Rensen เพื่อให้เขาออกไป
อนิจจา การฝึกฝนของเขาดูเหมือนจะไม่มีอยู่จริงสำหรับฝูงชนที่เหลือ และไม่สามารถขยับ Rensen ออกจากพันธนาการได้ หลี่ฉีเย่ยังคงผลักดันและชายชราก็ไม่ขยับแม้แต่น้อย
“อา!” เหรินเซินทนไม่ได้อีกต่อไปหลังจากการระเบิดในหัวใจเต๋าของเขา
พลังแห่งแสงได้ลบล้างความคิดชั่วร้ายของเขาไปพร้อมกับความทรงจำและสติปัญญาของเขาด้วย ผลที่ตามมาคือเหรินเซินดิ้นและร้องอย่างน่าสมเพช
“ไม่ต้องกังวล ผู้อาวุโส ข้าจะช่วยเจ้าเอง!” หลี่ฉีเย่ที่ตื่นตระหนกหยิบดาบขึ้นมาบนหัวเข่าของรูปปั้นและตะโกน: “ปล่อยพวกมันไป!”
“เขา เขาหยิบดาบแห่งการกลับใจ!” พวกที่อยู่นอกสระก็โห่ร้อง
“ดาบแห่งการกลับใจ…” เติ้งเหรินเซินเองก็ตกตะลึง
หลี่ฉีเย่เริ่มเหวี่ยงดาบอย่างวุ่นวายไปที่น้ำ
“คุณกำลังทำอะไร?!” เหรินเซินตะโกน
“ผู้อาวุโส ข้าจะตัดน้ำเพื่อช่วยเจ้า คอยดูข้า!” หลี่ฉีเย่ตะโกนอย่างกล้าหาญและเหวี่ยงดาบอย่างไร้ความปราณีเหมือนมือสมัครเล่น
“ดูมัน!” Rensen ตะโกนอีกครั้งเมื่อดาบพุ่งตรงมาที่เขา อนิจจามันสายเกินไป
“ปุย!” ดาบฟาดเข้าใส่เขา
“อา!” เขาตะโกนอีกครั้งแต่เลือดไม่ออกมาอย่างที่คาดไว้
“ฉวัดเฉวียน” ดาบเปล่งแสงศักดิ์สิทธิ์ทันทีที่มันสัมผัสเขา
แสงศักดิ์สิทธิ์นี้เจาะเข้าไปในร่างกายของเขา ต่อจากนั้น เส้นใยและเศษผ้าที่สว่างไสวก็กระจายออกจากร่างกายของเขา
ไม่ใช่เขาเปล่งแสงศักดิ์สิทธิ์ สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้กำลังเจาะจากภายในเพื่อสลายร่างกายของเขา เปลี่ยนเป็นแสงสว่าง
“ไม่!” เขากรีดร้องในขณะที่รู้สึกถึงการล่มสลายของร่างกายของเขา